‘Roze’ bewoners van Veltman voelen zich thuis bij Treant

Toen ik 11 was en op de huishoudschool zat, was ik voor het eerst verliefd op een meisje. Mijn grote liefde ontmoette ik toen ik 18 was. Zij was 16. We voelden ons niet altijd veilig om onze liefde aan de buitenwereld te laten zien. Er is wel eens een bierflesje naar ons gegooid, terwijl we buiten hand in hand liepen.

Dat ik op vrouwen viel, daar heb ik zelf niet veel last van gehad. Binnen het pleeggezin waar ik een deel van mijn jeugd heb doorgebracht, bleek mijn pleegbroer op mannen te vallen. Het was altijd fijn dat we met elkaar konden praten over onze voorkeuren. Wij zijn nog steeds goed met elkaar.  

Nadat mijn vriendin overleed, stortte ik in. Ik zorgde niet meer voor mezelf. Een oplettende buurman schakelde hulp in. Ze hebben me thuis gevonden. Ik heb anderhalve maand in coma gelegen in het ziekenhuis. Ben zelfs een keer gereanimeerd. Na mijn opname in het ziekenhuis mocht ik naar Veltman in Weiteveen. Veltman heeft mij gered. Zo zie ik het echt. De zorgverleners zijn erg goed voor mij, zonder hen was ik er niet meer geweest.  

Ik heb niet het gevoel dat zorgverleners of bewoners moeite hebben dat ik lesbisch ben. Ik voel me vrij om mezelf te zijn. Ik voel me thuis. 

Ik woon nu zeven jaar in Veltman. De laatste tweeënhalf woon ik in een van de aparte woningen die bij Veltman horen. Ik woon daar zelfstandig, maar kook wel gezamenlijk met andere bewoners.

Ik hoop over een paar jaar weer op mezelf te wonen in Emmen. Ik heb geen grote wensen, maar zou wel graag wat met dieren doen. Iets op een kinderboerderij of zo. Mijn pleegouders hadden een boerderij, dus ja, dat zit toch wel een beetje in mij. 

Regina en ik kenden elkaar al van ons leven voor Veltman. We zijn door onze tijd in Veltman een beetje als familie geworden. We letten op elkaar en weten wat we aan elkaar hebben. Dat is fijn.”