‘Door mijn hartinfarct heb ik minder energie, maar toch probeer ik weer te fietsen.’
‘In het weekend fietste ik nog over de Dwingelose heide. Ik genoot van de omgeving, maar voelde me niet lekker. Maandags was ik voor mijn werk in Den Helder, toch voelde ik me nog steeds niet goed. Ik belde mijn eigen huisarts en die raadde me aan om in Den Helder naar een dokter te gaan. Ik dacht: ‘Ik red het wel’ en reed terug naar Hoogeveen. Daar ging ik naar mijn eigen huisarts. Die regelde meteen een ambulance. Toen ik aankwam in het ziekenhuis in Emmen vertelden ze dat ik een hartinfarct had.’
Door de juiste medicatie heb ik het gered
'In Emmen maakten ze een vernauwd bloedvat rond mijn hart direct weer open. Die nacht raakte ik in shock door een scheur (ontstaan door het infarct) in de spier die een hartklep op zijn plek moest houden. Door de juiste medicatie heb ik het die nacht gered.
De volgende dag ging ik naar de Intensive Care (IC) van het UMC Groningen. Die vrijdag daarna werd ik wakker. Ik was weer geopereerd en had een nieuwe hartklep gekregen. Mij is verteld dat ik net op tijd naar de dokter ben gegaan. Een paar uur later en ik was er niet meer geweest. Na mijn operatie kreeg ik helaas nog een longembolie en een hartinfarct. Hierna ging ik voor revalidatie naar Beatrixoord.'
Tijdens mijn revalidatie kwam ik tot rust
'Op zaterdag mocht ik naar de zaal. Helaas voor korte duur. Een longembolie en nog een hartinfarct zorgde dat ik weer naar de IC moest. Ik krijg het nog Spaans benauwd als ik aan die periode terugdenk. Mensen die worden gereanimeerd, mensen die overlijden. Je voelt je zelf zo zwak, als een hompje vlees dat niets kan.
Nadien ging ik voor revalidatie naar Beatrixoord. Daar lag ik met lotgenoten op de zaal en kwam ik tot rust. Er was weer ruimte voor humor. En het hielp om ervaringen te delen met elkaar. Na een aantal weken mocht ik naar huis. In de eerste periode ging ik nog wekelijks naar het revalidatiecentrum voor mijn herstel.'
Vitaal en betekenisvol leven: ik ben blij dat ik er nog
'Toen ik dokter Kleijn - de cardioloog die mij opereerde - na een tijd weer zag vroeg ik hem of ik hem wel had bedankt. Zo voelde dat. Ik wilde hem bedanken voor de goede zorg. Nog steeds bezoek ik hem regelmatig voor mijn controles. Mijn werk als vrachtwagenchauffeur heb ik na een jaar weer opgepakt. Maar, ik heb wel een jasje uitgedaan. Mijn energiepeil ligt een stuk lager. Toch probeer ik geregeld een stuk te fietsen. Ook als ik naar de trombosedienst moet, probeer ik met de fiets te gaan.
Op de IC heb ik meerdere keren gedacht dat ik doodging. Die angst wens ik niemand toe. Nu ben ik heel blij met waar ik nu sta. En dat ik er nog ben. Ik geniet van mijn kinderen en bedenk me elke dag, dat we hier maar te gast zijn.’
